Nie ukrywam, że...

Czuję się podobnie, jak skoczek przed skokiem :)

Moje emocje sięgają zenitu. 

Prace nad książką „ Uśpione niebo" są już na najostatniejszym z ostatnich etapów.

W następnym wpisie zaprezentuję Wam całość okładki z wszystkimi opisami. 

Jakoś sobie radzę :) 

Po długiej przerwie, wróciłam do szydełkowania. 

Misiów, z którymi przez lata byłam kojarzona - już nie będę robiła, ale z chustami i szalami - daję radę. 

Dogadałam się w tym temacie z moim szyjnym kręgosłupem i panem fizjoterapeutą.

Jest to też dla mnie czas podsumowań i refleksji, na temat - co sprawiło, że po 6 latach w końcu powstała książką, na która czekamy. 

Co się takiego wydarzyło, że mogłam napisać książkę dającą nadzieję kobietom. 

Ile osób pojawiło się w ciagu tych 6 lat na mojej drodze , które  sprawiły , że z opowiadania pisanego w odcinkach dla siostrzenicy w sanatorium

 - powstało coś - z całkiem innym przesłaniem. 

W książce przewija się sporo postaci - jak w życiu, każda wnosi coś w losy głównej bohaterki. 

Oprócz ludzi występują także kwiaty - bukiecik frezji, który odegra niebanalną rolę.

Zdobyłam na giełdzie kwiatowej - pachną jak marzenie

Kiedyś w kwiaciarni dowiedziałam się, że „frezji nie warto sprowadzać, bo one są reliktem przeszłości” i nikt o nie nie pyta. 

  Lubicie frezje ?Może macie związane z nimi jakieś miłe wspomnienia?

 Będzie mi miło jak się podzielicie w komentarzach, pomagając przetrwać mi ten pełen emocji czas.