Kochane zdrówko i dwa różne szpitale - jak to jest pracować z powołania

Okazuje się kochani, że mając na „ karku” prawie 6 „krzyżyków” człowiek nie zna jeszcze siebie do końca.

Ostatnio dowiedziałam się :

Dzięki kremówce - że mam woreczek żółciowy, a  dzięki wnikliwej diagnostyce kręgosłupa - że mam w głowie „coś”.

Ale po kolei.

 

Kremówka była zjedzona ( o zgrozo) w Wielki Piątek 

i już w sobotę w nocy odwiedziłam Szpital Miejski w Tychach , który miał ostry dyżur.

Tam doznałam szoku związanego z tym, że zobaczyłam 

na własne oczy ( zapłakane już potem) najbardziej koszmarne

 z koszmarnych, podejście do pacjenta. 

Pielęgniarka z nerwów podarła papierek wychodzący z ekg 

i właściwie nikt się o niego nie upomniał

 ( byle w papierach zanotowano, że zrobione) 

Na moje pytanie - czy lubi swoją pracę , odpowiedziała z obrzydzeniem, że tak - ale jak nie musi pomagać bezsensownie. 

Jeśli postać skulona w pół z bólu , nie potrafiąca się wyprostować, jest bezsensowna, to jaka pomoc jest sensowna? 

Nie miałam już  siły pytać.

 Marzyłam o tym, że pani doktor chłodną dłonią dotknie mojego brzucha i stwierdzi, co to tak boli, podczas gdy ona nawet nie wstała zza biurka. 

Potem ze zdziwieniem pielęgniarka odnotowała ,że mam ciśnienie 200 - czym ja akurat zdziwiona nie byłam. 

Kiedy już wysłuchałam wszystkich obelg i zarzutów, że nie mam co robić tylko kombinuję, powiedziałam z płaczem, że chcę na własną prośbę wracać do domu. 

Nie niestety, krew pobrana , wenflon w ręce - 

„ siedź babo, a nie marnuj pracy innych” 

Skończyło się na kroplówce z Pyralginy i wypisie, z którego wynika że leczę się na nadciśnienie i niedokrwienną chorobę serca ( WOW)

Pociecha była taka, że za dwa dni miałam planowy pobyt na oddziale neurologicznym Szpitala Wojewódzkiego w Tychach 

i pomyślałam z nadzieją w sercu, że jak dożyje i przyjdę tam z bólem brzucha, to może się ktoś nim zainteresuje. 

Bo nadzieja przecież umiera ostatnia. 

I BUM - STAŁO SIĘ 

Trafiłam na oddział, a tam…. 

siedzę i patrzę, gdzie jest haczyk, gdzie jest ukryta kamera , 

lub - jak napisała moja kuzynka „ ty się dowiedz, czy ten szpital nie jest prywatny”.

Nie będę się rozpisywała, bo nie ma takich słów żeby mogły oddać to, co tam zobaczyłam. 

Od pani Ordynator - po salowe , każda powtarzam KAŻDA z pracujących tam osób na 100% kocha to co roby i robi to z POWOŁANIA

Krzątające się pielęgniarki, opiekunki i salowe przypominały mi takie radosne aniołki, które mają niewidoczne skrzydła. 

Chorych leżących - na oddziale była przewaga, jak to na neurologii. 

Słyszałam tylko „ Słoneczko” . Kochanie” a gdy pierwszy raz wychyliłam się na korytarz , żeby sprawdzić gdzie jest WC 

- nie wiem skąd ale było przy mnie chyba z 5 tych „aniołków” 

Czasu nie marnowałam, a na pisaniu trudno było się skupić

Na pożegnanie powiedziałam tylko, że Leśną Góra jednak bajką nie jest i tak zakończył się mój diagnostyczny pobyt, 

na którym dowiedziałam się o „ cosiu” w głowie, którego co jakiś czas mam obserwować. 

I jeszcze jedno kochani , to że „ coś” jest niegroźny, potwierdził bardzo staaaary tomograf głowy sprzed 11 lat, który znalazł mój mąż razem z płytką. Słowo daję - ja bym tego nie znalazła. Przyznam, że całą noc nie dałam spać św. Antoniemu i pewnie zrobili to razem , bo też miałam wizję że cała komoda 

jedzie do szpitala :)

Nie wyrzucajcie starych wyników - bo to może być kiedyś BARDZO ważne i uratować przed dodatkowymi , niekoniecznie komfortowymi badaniami

Zapomniałabym napisać, że oczywiście od razu dostałam skierowanie na USG brzucha, na którym stwierdzono błotko 

w woreczku i kremówka -no... nie pomogła. 

Trzymaj się Gabryśka  diety, a nie kremówek ci się zachciewa

Winowajca

A może i dobrze się stało? Teraz przynajmniej wiem

 o istnieniu błotka, które niekoniecznie lubi to, co ja :)