Odchudzeni - MY i wątpliwe "wsparcie"

Kiedy poznaliśmy się 18 lat temu,  mój mąż ważył dobrze ponad "setkę". 

Wielkie serce musi mieć wielkie opakowanie - przecież. 

Ja miałam wtedy tyle psychicznych i fizycznych  sił, by udźwignąć zaledwie 45 kg.

Tak zaczęła się nasza historia .

Kiedy już moja waga i psychika stała się bliższa ludzkim normom 

- jego nie malała, a wręcz odwrotnie. 

Potem doszła moja szalejąca tarczyca, która po fazie nadczynnej

 i powtórnym drastycznym spadku wagi , przeszła w stan zwany Hashimoto

 i sprawiła, że kilogramów mi sporo przybyło. 

Jednak mimo większej wagi, czułam się lepiej - więc dałam spokój. 

Mój mąż zaliczył jedną nieudaną próbę odchudzania, w jednej z sieciowych 

poradni dietetycznej, faszerującej suplementami. 

Zeszła woda, wraz z wszystkimi minerałami, co skończyło się zabiegiem ablacji

 ( ratującym serce przed migotaniami przedsionków) 

Temat odchudzania został zamknięty. 

Nie wracaliśmy do niego, do momentu gdy przeszliśmy obok naszej ukochanej znajomej  Dusznik - kompletnie jej nie poznając. 

Okazało się, że pod okiem dietetyka zgubiła 30 kg i tryskała wprost energią.

Ja zainteresowałam się tematem, gdy przeczytałam, że pan dietetyk

 daje radę Hashimoto i nadwrażliwym jelitom. 

Mąż - nagle ni stąd ni zowąd powiedział - wchodzę w to.

 ( A jak wiecie - facet , albo postanawia SAM  - albo wcale ) 

I tak w lipcu ubiegłego roku rozpoczęła się nasza przygoda  

on -line z panem dietetykiem, aż z Kłodzka .

Tyyyyle mamy jadłospisów :) 

Nie będę się rozpisywała - pokaże Wam zdjęcia, bo cel mojego wpisu jest trochę inny. 

Gdy zaczęłam tracić pierwsze kilogramy, nie posiadałam się ze szczęścia 

i mój mąż także. 

Jemu jeszcze trochę planu  zostało, mnie już tak bardzo nie zależy, 

ale nie zmartwię się jeśli jeszcze waga pójdzie w dół. 

(Mąż zgubił 35 kg, a ja 13 )

Odzyskaliśmy całe pokłady energii, moja dawka leków tarczycowych, 

zmniejszyła się o połowę i wróciłam do biegania. 

Tylko… jest małe „tylko” … 

Gdy wszyscy gratulują, cieszą się wraz z nami - nagle osoba z rodziny męża 

pisze mu PUBLICZNIE na Fb w komentarzu, że się postarzał, 

ma „zapadniętą klatę” i skóra mu zwisa".

 A i jeszcze - "ma sobie zafundować lifting , bo ma kasę”

Pffffffff 

sporo powietrza mi uszło, zanim odzyskałam głos . 

Odpisałam , że „lepsza jest wisząca skóra, niż kroplówka z powodu chorób związanych z otyłością, a na lifting kasy szkoda, bo my na kasie lubimy spać” 

W odpowiedzi było - niepytany - nie odpowiada , i nastąpiła blokada mojego konta. 

Właściwie już wisiałam nad przepaścią, by za chwilę  zanurzyć się w oceanie  łez, 

ale … nagle przyszło olśnienie, bo  kto w końcu ma problem , my ? 

Radośni , schudnięci , zdrowsi i pełni energii? 

Czy osoba ważąca więcej niż obecnie mój mąż , nie potrafiąca sobie odmówić NICZEGO ? 

I nagle zamiast chęci rozpłakania się , poczułam mega ulgę, 

że to nie ja mam problem. 

Przypomniała mi się też mądrość buddyjskich mnichów, 

Rzeczy są - jakimi są tylko zależy , co my z nimi zrobimy. 

Oczywiście szczera rozmowa z mężem była nieunikniona, bo nie chciałam żeby zwątpił w celowość naszego planu. 

To tyle kochani , na dziś -  bardzo ciekawa jestem Waszych refleksji.